Naar de gletsjers in Parque Nacional Bernardo O'Higgins

Strakke, korte en venijnige golfjes. Zoet fjordenwater, maar met schuim op de kopjes. En een striemende wind, superkoud. Maar: ZON ! Net zo'n mazzel als gisteren dus... Onze boot met 100 man kan het allemaal wel hebben, aangedreven door 750 pk. Ook al is hij maar ruim 25 meter lang.

Omdat men ons vergeten was op te pikken, lag de boot op ons te wachten, met iedereen al aan bord. Foutje van de tour agent, bedankt! Maar daar gaan we dan: vanaf het enorme koelhuis (met schapenvlees en -huiden uit Argentinië en Chili) van Puerto Bories over de fjorden 'Ultima Esperenza' en 'Eberhard'.

Eerst langs een Cormoranen-kolonie, met enkele honderden stuks broedend op de richels van de rots Barrosa. Cormoranen zijn vogels die enorm veel op kleine pinguins lijken. Dat zijn ze echter niet. Na drie maanden kunnen de kleintjes vliegen, en dan vertrekt de familie weer.

Een klein stukje verderop is in de rotsen een kleine zeeleeuwen-kolonie gehuisvest. Maar bij de harde wind kan het schip niet dicht genoeg bij de lagerwal komen om ze te fotograferen. Bovendien blijven ze, bruin als ze zijn, in hun bruine grot. Gezien hebben we ze, maar de foto's zullen niet veel zijn. Datzelfde geldt voor een redelijk groot aantal condors, die we op grote hoogte majestueus zagen rondvliegen. Op die plek schijnen er zo'n twintig te huizen. Het is de grootste roofvogel van het Andes-gebergte. Tijd voor een grotere telelens? Of gewoon hoog de Andes in?

De eerste gletsjer die we aandoen is die op de oostelijke helling van de Balmaceda. Triest genoeg heeft deze gletsjer zich door de wereldwijde klimaatverandering in 40 jaar tijd zo'n 50 meter teruggetrokken tot boven de zeespiegel. Fraai genoeg voor wat mooie plaatjes, maar iets wat we de aardbol met elkaar dus wél aan doen. Hoe ernstig wil je een waarschuwing hebben? 

Voor de 2e gletsjer varen we een kleine stukje door, om daar aan te leggen. Vanaf daar voert een wandelpad je van boven naar beneden en weer terug over een kilometer -en terug-:) naar de gletsjer Serrano. Now we 're talking! Het is geen heel grote gletsjer maar het ijs drijft er wel rond over het meer en de gletsjer mondt ook echt uit in het meer zelf.

(De enige gletsjer op aarde die aan de achterzijde nog aangroeit, is de Perito Moreno, ook in Patagonië; daar was Peter 10 jaar geleden.)

Daarna terug naar de boot en op naar het grillrestaurant voor de lunch. Dat is hier vaak pas om 14.00 uur, en er wordt dan ook laat gegeten in de avond, zo om 21.00 uur. Hompen vlees van lam, kip en stukken worst. Goed van smaak, maar wel op 'eetzaalniveau'.

En morgen? Dan vindt de hele reis terug naar Santiago plaats. A long way...