Naar de maan, ofwel: de dood of de gladiolen

Zware titel, maar je gaat lezen waarom...

Het lijkt op vakantie, behalve het vroege opstaan: vanmorgen weer om 6 uur op, om bijtijds te zijn voor de vlucht naar Calama. Dat is een stad van 130.000 inwoners, vanwege de grootste open kopermijn ter wereld. Maar daarover later, want die gaan we nog bezoeken maandag. Keurig op tijd geland om 10 uur. Door naar Hertz, want Andreas had een pick-up truck gehuurd met open laadbak en 2.5 diesel injectiemotor. Na alle paperassen op weg naar San Pedro de Atacama, 100 km van Calama verwijderd.

De droogste woestijn van de wereld begint bij Calama lelijk en saai; lelijk door het afval dat de mensheid er meent te kunnen dumpen, en saai door dorre, droge vlaktes met wat heuvels af en toe. Maar per tien kilometer wordt het schoner, en het woestijnlandschap afwisselender. Hoe dichter bij San Pedro, hoe mooier. In de gortdroge woestijn zie je frisse, groene oases. Kleine dorpjes, waar men leeft van wat akkerbouw of fruitteelt, en een beetje vee.

Over San Pedro heb ik jullie gister niets dan de waarheid verteld. Het is een volstrekt door toeristen overlopen, zo niet in dit jaargetijde overgenomen dorp. Overheerst door hotels van alle rangen en standen, en idem dito voor de vele restaurants, souvenirshops en excursiebureaus. Toch staat het dorp in Chili in de top 5 van attracties, door de vele prachtige (natuur)bezienswaardigheden in de nabijheid. De temperatuur vandaag was 25 graden, toch altijd 8 koeler dan in Santiago, maar nog veel droger.

Andreas had een leuk hotel uitgekozen, waar elke kamer bestaat uit een eigen ronde hut, opgetrokken uit leem, met een rieten dak. Maar voorlopig bevindt zich binnen een jacuzzi en: functionerende WiFi! Na check-in het dorp in voor een lunchtentje met koud bier en goede pisco-saurs (leg ik nog een keer uit :-).Gevolgd door....een siesta van nog geen 2 uur. -Nadat ik zelf meer dan een maand snipverkouden was, begon het bij Katinka gisteren; gelukkig was toen onze rustdag in Santiago, bij Andreas. Vandaag ging het gelukkig iets beter, maar nog voor veel verbetering vatbaar....

Om 17.00 vertrokken we voor onze excursie naar de Moon Valley. Ik zeg niets teveel als ik beweer dat het eruit ziet als de dag na de Schepping: een 100% maandlandschap van 40 miljoen jaar oud. Ik denk dat al diegenen die wij kennen die in de Grand Canyon waren, uit de foto's en filmpjes iet zullen herkennen. Behalve dan, dat alle bergen die je hier ziet bestaan uit 100% zoutkristallen, toegedekt door stof en zand. Want waaien doet het ook fors...

Andreas stelde voor een grot te bezoeken. Daar walsen weliswaar honderden mensen per dag doorheen, maar ik denk niet zo heel veel mensen met een hartgeschiedenis en een ICD. Vooropgesteld dat het er prachtig is, kun je er als zwaar mens van 1,91 amper doorheen. Bovendien gaat het er ook nog eens langzaam omhoog. Het is er pikkedonker, ik stootte voortdurend m'n kop, half op je buik, onder en boven ingeklemd  tussen rotsen. En als pad een breedte waar maat 46 niet in past. Toen ik het steeds benauwder kreeg, en ook nog werd overvallen door een vlaag van claustrofobie, ging het even niet te best, en dacht ik dat Marjolein straks nog gelijk zou krijgen ook. Toch redden we het naar boven, en daarna buitenom weer naar beneden. Vergeet niet, dat je er ook nog eens op 2.500 m. hoogte zit! Na diverse ademhalingspauzes van enkele minuten waren we goddank weer bij de auto terug. Net even een tikkie te spectaculair voor ondergetekende, en Katinka stond doodsangsten uit, ook zelf niet gevrijwaard van claustrofobie. Verder maar geen speleologie meer doen....

Om 20.30 uur waren we op een hoge top, samen met nog een paar honderd man, present voor de zonsondergang boven Moon Valley. Geniet van de plaatjes!