Preview: de Atacama-woestijn

Gisteravond heerlijk gegeten bij een Mexicaan. Naar verluid de beste in Santiago, en volgens Katinka ook heel wat beter dan bij ons in Den Haag en ruime omstreken bekend. Kleine, flinterdunne tortillas, dankzij een speciaal maismeel. Van alles wat geproefd, en weggespoeld met de nodige margharitas. Wij mogen dat dan allemaal heel geweldig vinden, maar onze tafelgenoten Andreas en zijn dochter Nicole (22, en bevriend met een beroepsmilitair), die Mexico heel goed kennen, zeggen dat de kwaliteit ongeveer 50% is van die in het echte Mexico. Maar toch: fantastisch buiten gegeten op het terras, met een vleugje uitlaatgassen...  Thuis nog een glaasje sekt als slaapmutsje.

Vanmorgen wilden we even lekker uitslapen, maar dat kent zijn grenzen met een slaapkamer op het oosten; je wordt vanzelf je bed uit geroosterd om te gaan douchen en je vier-dagen-baard te verwijderen.

Nu dus alvast iets over waar we morgen voor dag en dauw heen vliegen: San Pedro de Atacama. Bij een woestijn verwacht je een verzengende hitte. In de Atacama-woestijn, in het noorden van Chili, is dat niet zo. Dat komt omdat het gebied, niet zo heel ver van de Boliviaanse grens, onmiddellijk grenst en evenwijdig loopt aan de koude Humboldt-golfstroom. De temperaturen liggen er tussen de 17-24 graden, ondanks de tropische breedtegraad. Een woestijn is het geworden, omdat er gemiddeld maar 1 mm regen per jaar valt. Het gebied behoort tot het 'Norte Grande', grenzend aan de Pacific.

Wij vliegen naar San Pedro de Atacama, een slaperig stadje op 2.450 meter hoogte, waarvan de dik 6.000 Chileense inwoners in de zomer worden overspoeld door vele duizenden toeristen. Bij San Pedro ligt de Valle de la Luna  (Moon Valley), geisers en vulkanen tot 6.000 meter hoogte. Het behoort allemaal tot het 'Reserva Nacional Los Flamencos'. 

Benieuwd? Volg ons, en je weet het!

(P.S.: zie ook de foto's en video's die we steeds toevoegen)